Na de tweedaagse kwam ik helemaal geïnspireerd thuis. Zodra iedereen naar school en naar de crèche was gooide ik in 1 keer alle kleurplaten weg. Ik wist eerlijk gezegd niet helemaal waarom, maar had wel meegekregen dat een kleurplaat ècht vloeken in de kerk was, daar moest ik zo snel mogelijk van af zien te komen. Niet met de nog onaangeroerde kleurboeken naar de kringloop (stel je voor dat ik een ander kind op zou zadelen met die kleurplatenrotzooi), huppetee in de container ermee!
Eigenlijk namen mijn kinderen het zeer rustig op. Ik had uiteraard wat nieuwe materialen neergelegd, zodat er niet een zichtbaar gat in onze rommelige tekenkast op te merken viel.
En alleen de jongste (die echt een kleurplatenverslaving heeft) bleef herhaaldelijk om een kleurplaat vragen. Mijn jongste zoon antwoordde haar dan met ‘je weet toch dat mama alle kleurboeken heeft weggedaan’ en ‘van mama mogen we niet meer kleuren’. (ik moet toegeven dat ik dat wel heel erg vond klinken hoor, wat een kreng van een moeder)
Nu na een paar weken, zie ik dat mijn jongste zoon eigenlijk nooit meer een kleurplaat heeft aangeraakt (hij kleurde ook nooit ‘mooi’ binnen de lijntjes, dat loste hij op door gewoon alles 1 kleur te kleuren, dan leek het alsof het zo hoorde:)
Mijn jongste dochter echter had het er moeilijker mee, ze was (en is) een echte kleurplaatjunkie en smokkelt nu ze op de basisschool zit, vanuit daar de ‘stuff’ mee naar huis. Ook probeert ze af en toe haar grote zus zover te krijgen dat ze wat voor haar tekent. Maar de hoeveelheid kleurplaten is inmiddels beduidend minder geworden. En het is frappant om te zien dat ze eerder wel eens tekende op een wit papiertje, maar dan waren het altijd vlekjestekeningen (alsof ze het hele vlak met vlekjes wilde opvullen, wat natuurlijk niet te doen was) nu zijn het lijntekeningen geworden. Maar ja, misschien is dat ook wel een hele normale stap in de beeldende ontwikkeling van een vierjarige.
